Uit de notarispraktijk.
Vrolijk word je niet van deze titel. Toch komt in de huidige tijd van financiële crisis de combinatie van een ontslagvergoeding en echtscheiding helaas steeds vaker voor.
Een ontslagvergoeding wordt in de regel toegekend om het loon dat men in de toekomst mogelijk zal gaan mislopen, gedurende een bepaalde periode aan te vullen.
Hoe zit dat eigenlijk als men tijdens een echtscheiding wordt ontslagen en er wordt een ontslagvergoeding toegekend? Komt deze vergoeding dan ook toe aan de (ex-)echtgenote?
Er deed zich de volgende situatie voor. Een man werd ontslagen en aan hem werd door de werkgever via een verzekeraar een stamrechtverzekering toegekend. Op grond van deze verzekering zou de man maandelijks gedurende zijn leven een bepaald bedrag ontvangen tot de datum waarop hij zijn ouderdomspensioen en AOW ontvangt. De man was op dat moment ook in echtscheiding.
De vrouw was van mening dat die uitkering ook aan haar toekwam, nu de vergoeding was toegekend toen zij nog in gemeenschap van goederen waren getrouwd. Als de werkgever van de man de koopsom voor de stamrecht verzekering niet had afgestort bij de verzekeringsmaatschappij, dan was dat geld op hun gezamenlijke rekening terechtgekomen en zou de helft daarvan ook aan haar zijn toegekomen.
De man was het hier niet mee eens. Hij was van mening dat de ontslagvergoeding specifiek aan hem was verbonden. De termijnen die hij nog zou moeten ontvangen in de toekomst kwamen haar niet voor de helft toe, omdat die bedragen niet tijdens het huwelijk waren ontvangen. Kwam de man te overlijden, dan zouden hem (lees: zijn erfgenamen) die termijnen immers ook niet meer toekomen. Ook vond hij dat de termijnen, voor zover die tijdens het huwelijk waren uitgekeerd, niet aan de vrouw toekwamen.
De Hoge Raad gaf de man op het 1e punt gelijk. Echter de bedragen die tijdens het bestaan van het huwelijk waren ontvangen, vielen volgens de Hoge Raad wel in de huwelijksgemeenschap en kwamen derhalve de vrouw wel toe. Deze bedragen behoefde zij dus niet voor de helft terug te betalen aan de man.
Ook had de man als erfenis geld ontvangen waarvan zijn ouders hadden bepaald dat dit geld niet in enige gemeenschap van goederen zou vallen. Met andere woorden: de koude kant (lees: de vrouw) werd van de erfenis uitgesloten.
De man en de vrouw hebben riant van de erfenis kunnen leven. Daarvan is een groot deel in de huishouding en aan een dure cruise opgegaan.
De man eiste na de scheiding de erfenis terug van de vrouw voor zover dat het deel betrof dat ten goede was gekomen aan de vrouw. De vrouw vond dit onredelijk. Niet duidelijk was volgens haar welk deel er door hun samen was opgesnoept tijdens het huwelijk. Dat de (van de erfenis aangeschafte) dure auto van de man was, daar had zij geen probleem mee. Maar dat zij wel de helft van het overige opgesnoepte geld aan de man moest terugbetalen, vond zij onterecht. Door de erfenis hebben zij namelijk samen op een bepaald niveau kunnen leven. Had zij geweten dat zij dat geld wellicht ooit eens aan hem zou moeten terugbetalen, dan had zij niet met de verworven levensstijl meegedaan. Voorts gaf zij aan geen geld te hebben om de man terug te betalen. De rechter ging echter niet met de redenering van de vrouw akkoord. Nu de ouders van de man bepaald hadden dat de erfenis privé vermogen van de man zou zijn, stond de man volledig in zijn recht. Voor de vrouw zat er niets ander op, dan het terug te betalen.
Tja, het recht kan soms onverwachte wendingen aannemen.
