Vermogen opeten en het verpleeghuis. Onnodige bangmakerij?

In mijn rubriek van juni 2019 heb ik het gehad over de onnodige bangmakerij van ouderen voor de eigen bijdrage aan het verzorgings-of verpleeghuis.

In het kort kwam het erop neer dat je die zorgen over de eigen bijdrage moet relativeren omdat:

- de hoogte van de eigen bijdrage vaak wel meevalt; aan het moeten betalen van de maximale eigen bijdrage van circa € 2.400 per maand kom je niet zo snel;

- de gemiddelde duur van het verblijf van een oudere in een zorginstelling relatief kort is; gemiddeld genomen zal men niet lang op het vermogen interen;

- je niet snel in een verpleeg-/verzorgingstehuis terechtkomt; de overheid stimuleert immers langer verblijf thuis met behulp van goede thuiszorg en mantelzorg;

- je bij opname in een zorginstelling een dak boven je hoofd hebt en voorzien wordt van eten en drinken plus bezigheden of vermaak; een groot deel van deze kosten zou je thuis ook hebben gehad. Bovendien krijg je er zorg bij.

Maar hoe komt het in de toekomst?

De crisistijd ligt alweer enige tijd achter ons, maar het beeld van de enorme bezuinigingen in de zorg staat ons nog helder voor de geest. De laatste jaren heeft de overheid weer miljarden euro's in de zorg gepompt met alle positieve gevolgen van dien. Er is meer aandacht gekomen voor de individuele noden van een verpleeghuisbewoner als persoon. Men krijgt steeds meer de mogelijkheid om zelf de regie te voeren over zijn leven en welbevinden in een zorginstelling.

Maar de problematiek binnen de zorg is niet weg. Er zijn bijvoorbeeld te weinig handjes om het groeiende aantal ouderen te verzorgen. Ouderen verlangen ook meer van de zorg. Het gevolg is dat de kosten van de zorg exponentieel toenemen. Het is niet ondenkbaar dat er in de toekomst weer bezuinigd moet worden en de eigen bijdrage enorm stijgt. Een plek in een verpleegtehuis kost gemiddeld drie maal de hoogte van de eigen bijdrage, zo heb ik mij laten vertellen. De staat subsidieert dus een behoorlijk bedrag per bewoner.

Waarom zou de overheid de verpleeghuisbewoner dan niet vragen om een hogere eigen bijdrage, zeker als deze behoort tot de "gouden generatie"? Dit betreft de grote groep "baby-boomers" geboren na de tweede wereld oorlog, die financieel vaak in goede doen zijn. Kortom: er is een groeiende groep (ouderen) die een groter beroep op de zorgverlening zullen gaan doen. Meebetalen aan de zorg zou dan ook wel zo sociaal zijn.

Moeite met het moeten meebetalen?

Vaak hoor ik van ouderen dat zij er helemaal geen moeite mee hebben om een eigen bijdrage te moeten betalen.

Wel is er vaak een zorg van de (langstlevende van de) ouder(s) die voorziet dat hij of zij bij definitieve opname in een zorginstelling moet interen op zijn vermogen en daardoor vreest dat hij of zij de erfdelen van de kinderen op den duur niet meer kan uitkeren.

Wat ik ook wel eens hoor is dat het als onrechtvaardig wordt ervaren dat mensen die hun pensioen hebben opgebouwd door te sparen, moeten dit moeten "opeten", terwijl degenen die een gewone pensioenregeling hebben opgebouwd dat niet hoeven te doen.

Wat te doen?

De crux zit in het verlagen van je vermogen. Dit kan op meerdere manieren:

- in het testament bepalen dat de langstlevende ouder de kinderen hun erfdelen moet uitbetalen als deze dreigt die erfdelen "op te moeten eten";

- (papieren) schenkingen aan de kinderen en kleinkinderen doen;

- de erfdelen van de kinderen uitkeren;

- indien er geen testament is en er valt een erfenis open, zorg dat je binnen 3 maanden de wettelijke regeling ongedaan maakt; laat je hierin vooraf echter goed adviseren!

- neem kleinkinderen in je testament op;

- verkoop je eigen huis niet te snel;

- kies voor groene beleggingen.

Maar pas op!

Een gezegde luidt wel: "je moet je niet uitkleden voordat je naar bed gaat". Hou altijd een buffertje, want hoe komt het in de toekomst met de zorghulpverlening? Enerzijds willen we graag het vermogen aan de kinderen laten toekomen, maar anderzijds hebben we dit in de toekomst mogelijk hard nodig voor onze eigen zorg. Dan maar het vermogen moeten opeten? Men vindt dit vaak "kiezen uit twee kwaden".